شفایافتن و درمان شدن بیماران، قبل از سال ۱۸۴۶، نه تنها خیلی ریسکی بود، بلکه روند به شدت دردناکی هم داشت؛ چرا که تا قبل از آن، داروی بیهوشی اختراع نشده بود؛ در نتیجه تمام جراحیها تا زمانی که بیماران از هوش نرفته بودند، انجام میشد و ادامه مییافت. این نوع جراحیها به شدت ریسکی بود؛ چرا که بیمار ممکن بود در اثر شدت درد طاقتفرسایی که تجربه میکرد، بیهوش شده و نبض ناپایدار او، برروند موفقیت جراحی تاثیرگذار باشد.