درس هائی که اصلاح طلبان رشت باید از شکست سنگین در انتخابات شورا بگیرند

علیرضا قمی – اصلاح طلبان رشت در حالی در انتخابات شورای کلانشهر رشت نتوانستند به اکثریت کرسی های شورا دست یابند که رئیس جمهوری منتخب که مورد حمایت اصلاحات می باشد با کسب ۳۱۹۱۸۴ رای در همین شهر ، حدود ۷۰ درصد آرا را به خود اختصاص داد.

بعد از عملکرد قابل قبول اصلاح طلبان رشت در انتخابات مجلس در سال ۹۴، شاید چنین شکستی برای خیلی ها قابل تصور نبود، اما آراء شهروندان رشت نشان دهنده اینست که در وهله اول لیست اصلاح طلبان برای آنان قابل قبول نبوده و از طرف دیگر، اصلاح طلبان نتوانستند در زمان تبلیغات مردم را ترغیب به رای دادن به لیست پیشنهادی خود کنند. با نگاهی به درصد آراء اعضای منتخب لیست امید در کلانشهرها نسبت به آرای کاندیدای ریاست جمهوری مورد حمایت اصلاحات خواهیم دید که درصد آراءبه دست آمده اصلاح طلبان در اکثر کلانشهرها به نسبت آراء رئیس جمهور منتخب حداقل ۲۰% بوده است به عنوان مثال نفرات اول لیست امید در تهران معادل ۴۴% ، مشهد ۳۷% و در  اصفهان معادل ۲۵% آراء دکتر روحانی را به دست آوردند و این در حالیست که نفر اول لیست امید در شهر رشت تنها معادل  ۸/۷%  آراء رئیس جمهور منتخب را به خود اختصاص داد. این مساله بدان معناست که اکثر افرادی که به کاندیدای ریاست جمهوری مورد حمایت اصلاحات رای دادند یا در انتخابات شورای شهر رشت مشارکت نکردند و یا نام نفراتی خارج از لیست امید را در برگه  رای نوشتند.

ذکر این نکته حائز اهمیت است که یازدهمین و در واقع آخرین نفر منتخب در شورای کلانشهر رشت معادل ۵/۱% آراء به صندوق ریخته شده به نفع دکتر روحانی را به دست آورده و در واقع اصلاح طلبان برای ورود تمام اعضای لیست خود به شورا با کار سختی روبرو نبودند.

اصلاح طلبان رشت در طول انتخابات این دوره شورا، دچار اشتباهات متعددی شدند که نشات گرفته از اتاق فکر آنان در چینش نفرات و نحوه مدیریت تبلیغات بوده است.

در نگاه اول به لیست امید، متصور می شد که تلاش شده به جای نگاه صرف به افراد کاریزماتیک، انتخاب از بین تمام نیروهای اصلاح طلب و در واقع ترکیبی از چهره های شاخص و جوان   صورت پذیرد، هر چند که در لیست ارائه شده جای بانوان خالی بود و اولین ضربه از این بابت وارد شد، اما به نظر می آمد که اصلاح طلبان تلاش دارند تا به صورت منسجم و بر اساس لیست واحد وارد انتخابات شوند.

این اتفاق به ظاهر رخ داد، اما در عمل و در زمان تبلیغات ستادهای مشترک به چشم نیامد و برخلاف سایر کلانشهرها که تبلیغات به صورت یکپارچه و ستادها، مشترک برپا شده بود در شهر رشت شاهد پراکندگی و عدم انسجام بودیم.

همین نبود انسجام باعث شد، تا لیست های جعلی که برخی آن را دلیل شکست می دانند به وجود بیاید، اما به راستی پذیرفتن شکست اصلاح طلبان که تشکیلات منسجم و مدیریت شده ای دارند از لیست های جعلی قابل قبول است؟! و در صورت انسجام و تبلیغات یکپارچه ستادهای افراد منتخب لیست امید،  جایی برای عرض اندام لیست های جعلی باقی می ماند؟

در واقع نداشتن برنامه ای منظم و یکپارچه و همچنین ضعف های لیست ارائه شده باعث شد تا تنها افرادی که پایگاه رای مردمی مناسبی در این لیست داشتند به شورا راه یابند.

باید پذیرفت که احمد رمضانپور نرگسی به واسطه دو دوره حضور در مجلس شورای اسلامی و اسماعیل حاجی پور عضو شورای قبل، بدون حضور در لیست امید و تنها با شناخت مردم از عملکرد گذشته آنان هم ورودشان به شورا قابل پیش بینی بود و در واقع با صرف نظر از نام فامیل زاهد که خود در جریان اصلاحات شناخته شده است،  لیست امید تنها یک کاندیدا را توانست با این استراتژی به شورا بفرستد.

این اتفاق  زنگ خطری برای انتخابات مجلس در سال ۹۸می باشد و  اگر اصلاح طلبان اتاق فکر مجموعه خود را مورد بازبینی و شیوه ورود به انتخابات را تغییر ندهند، باید منتظر شکستی به مراتب سخت تر از انتخابات سال ۹۶ شورای رشت باشند.

امید است، این اشتباهات که منجر به ورود تنها ۳ نماینده از ۱۱ نفر لیست امید به شورای شهر رشت شد به واسطه تعداد آرای احمد رمضانپور نرگسی به فراموشی سپرده نشود.

 انتشار مطالب خبری و یادداشت های دریافتی لزوما به معنای تایید محتوای آن نیست و صرفا جهت اطلاع کاربران از فضای رسانه‌ای منتشر می‌شود.

گیل خبر