حریم پل خشتی لنگرود؛ همچنان پارکینگ ماشین‌ها/کمبود اعتبارات؛ مانع شهرداری برای تغییر مکان پارکینگ

حرف تازه: به گزارش حرف تازه به نقل از لنگرخبر و همشهری گیلان ، حریم پل خشتی لنگرود ، چهره ناخوشایندی دارد. با اینکه این پل خشتی از بناهایی است که پیش از انقلاب و در ۱۳خرداد سال ۱۳۵۱ در فهرست بناهای میراثی کشور به ثبت رسیده است اما حریم این بنای میراثی بیش از آنکه به عنوان یک فضای تفریحی و گردشگری برای مسافران جذابیت ایجاد کند، به‌عنوان پارکینگ شهرداری لنگرود  کاربری یافته است.

عبور رودخانه لنگرود  و شعبات آن از چندین محله شهر جذابیت ویژه‌ای به این شهر بخشیده است. در گذشته به دلیل بندر بودن لنگرود  از زمان نادر شاه افشار، حمل کالا و بار از طریق رودخانه صورت می‌گرفت و در محل تلاقی دو شعبه رودخانه، پل خشتی مرتفعی وجود دارد که «فشکالی محله» و «انزلی محله» را به‌هم متصل می‌کند.

نماد لنگرود

پل خشتی لنگرود ، هنوز هم مهم‌ترین راه ارتباطی بین فشکالی محله و راه پشته است. قدیمی‌ترین بنای باستانی لنگرود  سال‌هاست سمبل این شهر شده و مردم با آن خاطرات نوستالژیک دارند. آرم سربرگ نامه‌های اداری و حتی آرم پاکت‌های نامه‌های شهرداری لنگرود  هم تلفیقی از پل خشتی لنگرود  و لنگر کشتی است.
چند سال پیش شهردار وقت، نرده‌های دور اداره شهرداری را برداشت و به جای آن طرح پل خشتیلنگرود  را به‌صورت تکرار شونده دور تا دور اداره بنا کرد. آن هم با آجرچینی‌های قرمز و لنگری در میانه.

اما حریم یک بنای میراثی که محلی‌ها ساخت آن را به داستان یک پیرزن و تخم‌مرغ‌هایش نسبت می‌دهند، سال‌هاست پارکینگ خودروهای مسافران و بازاریان شده است. در تمام محوطه جهت غربی پل از ابتدای بازار حصیرفروشان تا سماکان، خودرو پارک شده است.

مدیر میراث فرهنگی فرهنگی شهرستان لنگرود ، درباره مشخصات این پل خشتی می‌گوید: آن‌گونه که منابع نوشته‌اند، پل خشتی لنگرود  بنای دوره صفویه است و ساخت آن را به سال‌های ۹۲۶ قمری نسبت می‌دهند.

«سید مهدی شمسی» می‌افزاید: هرچند ساخت این پل را به دوره ایلخانی هم نسبت می‌دهند ولی سند معتبری در این زمینه در دست نیست زیرا تا سال ۹۱۲ قمری در لنگرود  تنها پل چوبی وجود داشته است.

وی می‌گوید: این پل روی رودخانه لنگرود  و در مسیر راه قدیمی لاهیجان به لنگرود  ساخته شده و به دلیل قرار گرفتن درمرکز شهر و بافت نزدیک به بازار، همچنان اهمیت‌ ترددی خود را حفظ کرده است.

مدیر میراث فرهنگی لنگرود  در توضیح مشخصات این پل ادامه می‌دهد: پل خشتی لنگرود ، ۳۷ متر طول و ۴/۵۰‌متر عرض دارد و ارتفاع آن از سطح رودخانه ۹/۷۰ متر است. ملات پل از آهک و ساروج است و دهانه‌های فراخ پل تردد کشتی‌ها را امکان‌پذیر می‌کرده است.

حوالی سال‌های ۱۳۸۰ شهرداری لنگرود  با ایجاد یک پاساژ و ایجاد فضای تجاری، حریم پل را بهسازی کرد و بخشی از فضای جلوی پاساژ به‌منظور استفاده به عنوان پارکینگ کفپوش شد. حالاسال‌هاست حریم یک بنای میراثی در میان دود و ماشین و دستفروشان پنهان مانده است.

مدیر میراث فرهنگی شهرستان لنگرود  که اخیرا این سمت را پذیرفته، هنوز برنامه مشخصی برای آزادسازی حریم این بنای میراثی ندارد ولی وعده می‌دهدکه به‌زودی با شهردار لنگرود  در این زمینه نشستی داشته باشد.

تلاش برای تغییر مکان پارکینگ

با این حال یکی از اعضای شورای شهر لنگرود  می‌گوید: تغییر کاربری مکان مذکور همواره جزو اولویت‌های مدیریت شهری لنگرود  بوده ولی کمبود اعتبار مانع آن شده است.

«رقیه سروری» در این‌باره می‌افزاید: مرکز شهرلنگرود  و بافت بازار یک پارکینگ عمومی ندارد. با اینکه شورای شهر همواره تغییر کاربری حریم پل خشتی را جزو برنامه‌های خود اعلام کرده است ولی تا زمانی‌که مدیریت شهری نتواند فضای دیگری را به‌عنوان پارکینگ ایجاد کند عملاً طرح‌های گردشگری حریم پل خشتی امکان‌پذیر نیست.

عضو کمیسیون فرهنگی شورای شهر لنگرود  تأکید می‌کند: شورای ترافیک شهرداری لنگرود  به دنبال زمین دیگری در مرکز شهر برای ایجاد پارکینگ است ولی کمبود اعتبارات شهرداری تاکنون مانع از انجام آن شده است. سال‌هاست، پل خشتی لنگرود کارکردهای گذشته خود را از دست داده است.

حالا دیگر کرجی‌های کالا و بار، زیر پل خشتی باراندازی نمی‌کنند و آن‌گونه که تصاویر قدیمی از این پل نشان می‌دهد، دیگر مسابقه «نودنبال رانی» از زیر پل تا مرداب لنگرود  انجام نمی‌شود. آب رودخانه هم به واسطه سرریز فاضلاب‌های شهری به داخل رودخانه به‌قدری آلوده شده که از تعداد ماهیگیران روز به روز کاسته می‌شود.

حریم یک بنای میراثی که می‌توانست یک مرکز گردشگری و جذب درآمد برای شهرداری باشد، تنها کاربری پارکینگ یافته و در میان دود خودروها نفس پل خشتی دوره صفویه به شماره افتاده است.