تحلیل دیدار تیم های ایران و ژاپن در نیمه نهایی جام ملت های آسیا در گفتگو با حسین پسندیده

حرف تازه – تیم ملی فوتبال ایران با برتری قاطع سه بر صفر برابر چین به نیمه نهایی جام ملت های آسیا راه یافت و حریف ژاپن شد. در همین راستا به منظور بررسی شرایط این دیدار نظر حسین پسندیده مربی با دانش و کارشناس فوتبال ایران را جویا شدیم.

او معتقد است: تیم ملی نباید وارد دام ژاپنی ها بشود، ژاپن را می توان شکست داد. بازی این دو تیم در واقع دو سبک اجرا محور که تیم ما می باشد و تیم ژاپن که نماینده سبک پاس محور در این جام است.

تیم فوتبال ژاپن فوتبالی مدرن تری را نسبت به تیم های دیگر جام نمایش داده است؛ فوتبال پاس محوری که حرکات انفجاری را دنبال می کند. آن ها با پاس حمله می کنند و موفق به گلزنی می شوند. ژاپن مثل سیتی و بارسلونا بازی می کند، تفکر پاس محور در تیم ژاپن با یک ایده دیگری توأم شده است. تفکری به نام بازی با توپ مرده، یعنی توپی که گیرندگان آن همه نیروی توپ را می گیرند مثل فوتبالی که بارسلونا بازی می کند و حمله ی گام به گام و متعارف روش بازی این تیم می باشد.

در این جام قطر و کره هم به این سبک بازی می کنند، آنها با توپی که نیرویی ندارد پاس های کوتاه به هم می دهند و از همین طریق حمله می کنند. وقتی تیمی به این سبک بازی می کند هر قدر تیم مقابل برای قطع کردن و یا گرفتن توپ بیشتر تلاش کند خود را در یک گرداب می اندازد البته کی روش روش بازی جلوی چنین تیم هایی را به خوبی می داند.

برای مقابله با فوتبال پاس محور استراتژی به نام حفظ توپ استفاده می شود. در این شیوه تیم عقب نشینی نمی کند، پرس را انجام نمی دهد و دوندگی بیهوده ندارد. وقتی که ژاپن صاحب توپ می باشد بازیکنان ما به پست هایی که مربی برایشان تعریف کرده برگشته و با لایه های دفاعی خود،  پوشش های مناسب، زاویه مناسب و جمع شدن به اندازه ی کافی، فضا را از حریف می گیرند.

تیم ژاپن تحرک زیادی را در حمله دارد. وقتی حریف تحرک با توپ یا بدون توپ را انجام می دهد تیم مقابل بایستی اصول سوم دفاع یعنی تمرکز را بکار گیرد.

نباید وارد دامی که ژاپنی ها برایمان پهن می کنند بشویم

ژاپن فوتبال ایران را خود می شناسد آنها به سرعت فوتبال اضافه می کنند و فوتبال را از سرعت معمولی خارج می کنند، با خارج شدن فوتبال از سرعت معمولی دو حادثه رخ می دهد :

حادثه ی اول این است که تیم ما با ژاپن بازی دارد، باید بتواند در مقابل سرعت اضافی که ژاپنی ها به بازی می دهند بازی را (Slow down) کند یعنی سرعت بازی را بکاهد.

اگر تیم ما سرعت بازی را پایین بیاورد با استراتژی تیم ژاپن مقابله کرده است. و اگر وارد دامی که آن ها برایمان پهن کرده اند یعنی وارد مقوله ی سرعت اضافی بازی شویم چند فاکتور مهم را از دست می دهیم به دلیل اینکه بازیکن در این سرعت اضافه تمرین ، زندگی ، کوچینگ نکرده است و با یک شرایط جدیدی روبرو می شود و دراین شرایط تیمی برنده است که این شرایط را تجربه کرده باشد. نباید وارد فوتبال انفجاری و سرعتی ژاپن شویم باید ژاپن را به سبک خودمان بیاوریم .

 تیم ما در دو انتقال فوتبال بازی نمی کند ، انتقال اول زمانی است که حریف توپ را از ما می گیرد و ما برای پس گرفتن توپ بازی نمی کنیم ، مورد دوم زمانی است که توپ را از حریف می گیریم در این لحظه حریف اگر ما را پرس کند توپ را از منطقه یک به منطقه دو به سختی انتقال می دهیم ، تیم فوتبال ژاپن این دو انتقال را دارد و ما معمولا در مقابل این سبک فوتبالی به مشکل برمی خوریم ، شدت فوتبال ما پایین است و نباید در مقابل ژاپن با شدت بالا بازی کنیم.

تاکنون در این جام با تیم هایی باز ی کرده ایم که روش بازی آنان برای ما دردسرساز نبوده است و تیم چین یک بازی تدارکاتی خوبی قبل از بازی با ژاپن برای ما بوده است. هیچکدام از این تیم ها با تاکتیک پاس های کوتاه و بازی های کوچک و انفجارهای کوتاه در مقابل ما بازی نمی کردند. تیم فوتبال ایران در مقابل تیم هایی که مستقیم و پاس های بلند و فرارهای دور انجام می دهند نقطه ضعفی ندارد. مدافعین ما در مقابل توپ های بلند و فرارهای مستقیم خوب عمل می کنند. تیم ژاپن در گرفتن و پاس دادن در نقاط تنگ و پرفشار بهتر از تیم ما می باشد. فضای پرفشار فضایی است که ۱- مراقب فردی نزدیک است ، ۲- زمان کمی برای کنترل توپ داریم ، به این می گویند فضای پرفشار ، باید جلوی پاس های نفوذ پذیر ژاپن را بگیریم. پاس نفوذ پذیر پاسی است که از دو لایه دفاعی عبور و به لایه ی سوم برسد. ژاپن با توجه به داشتن بازیکنان و ابزار لازم این پاس ها را خوب می دهد.

 احساس من بر این است که کی روش برای حمله کردن زمین را به چهار قسمت تقسیم می کند. یک سمت جلوی دروازه ی تیم ما می باشد. قسمت منطقه ی دفاعی یعنی ۲۵ متر تا نیمه ی زمین که به آن مرحله ی شکل گیری دفاعی، سازمان اولیه دفاع هم می گویند.

بعد مرحله ی دوم دفاعی که در زمین خودی تا نیمه ی زمین است ، منطقه ی سوم از نیمه ی حریف آغاز و تا پشت ۱۸ قدم می باشد ، کی روش برای این قسمت زمین برنامه ی زیادی را دارد . منطقه ی چهارم قسمت آخر دفاعی حریف است که کی روش به بازیکنان تیم ملی اجازه داده که توپ ها را بگیرند و دریبل بزنند و در آن منطقه خطا و ضربات ایستگاهی گرفته که نقطه قوت تیم ما می باشد.

کی روش با این روش بازی و آغاز بازی از توپ دوم می تواند به ژاپنی ها ضربه بزند. توپ اول را دروازه بان و یا مدافعین و توپ دوم را مهاجم نوک (سردار آزمون) یا دفاع های وسط آنها با درگیری با سر می زنند. اما آن توپی که سردار آزمون یا دفاع حریف می زنند توپ دوم است که اشتباها در فوتبال ایران به آن می گویند توپ سوم ، کی روش با حذف دو منطقه از زمین خودی و پایین آوردن تعداد پاس های خطرناک و بی جهت در زمین خودی خواهد بود . اگر در منطقه سوم و تصاحب توپ دوم موفق عمل کنیم با توجه به خصوصیات بازیکنان ما می توانیم از حریف عبور کرده و گل بزنیم ، دیدار با ژاپن دشوارترین بازی ماست و اگر از این بازی عبور کنیم قطعا فینال هم پیروز و قهرمان خواهیم شد.