تازیانه دروغ بر پیکر بزرگترین واحد صنعتی گیلان؛ چوکا قصه ی پر غصه ی جوانان تالش

رامیز دانشور –  مجتمع صنایع چوب و کاغذ ایران (چوکا) از جمله صنایعی محسوب میشود که در اواخر دوران زمام داری مهرورزان بر کشور , همگام با چرخ اقتصاد روند رو به سقوطی را پیش گرفت و در نهایت با نوسانات نرخ ارز و جایگزینی واردات بر تولید ملی از چرخه صنعت باز ماند و دیگر روی خوشی به خود ندید.

بازگویی تحولات چند سال اخیر چوکا به عنوان بزرگترین مجتمع صنعتی گیلان جزو کلیشه های ملال آوری است که بارها و از زوایای مختلف توسط نگارنده به ان پرداخت شده است

پس از یک دوره کش و قوس فراوان میان پرسنل و مدیران سابق چوکا که به ماه ها اعتراض و تجمع کارگری و تعطیلی کامل شرکت انجامید در نهایت با چراغ سبز نماینده شهرستان تالش محمود شکری , تصمیم گیران هلدینگ سلولزی شرکت سرمایه گزاری تامین اجتماعی شستا به مدیرانی از جنس نکاچوب مازندران ماموریت دادند تا کشتی به گل نشسته بزرگترین صنعت گیلان را که روزگاری بالغ بر ۵ هزار نفر نیروی کار را در خود گنجانده بود, به ساحل امن و آرامی برسانند

دکتر برزن از مدیران میانی شرکت نکاچوب مازندران در تاریخ ۱۱ ابان سال گذشته در حالی بر مسند مدیر عاملی چوکا تکیه زد که این کارخانه با مشکلات عدیده ای دست و پنجه نرم میکرد با این حال برزن که اولین تجربه مدیریتی خودش را در پیش رو داشت همچون سایر مسئولان از رونق و افزایش تولید چوکا وعده داد . حال با گذشت حدود یک سال از مدیریت کادر جدید چوکا جنس وعده ها به فراخور زمان تغییر اساسی پیدا کرده و مدیریت کارخانه هم اکنون کوچک سازی واحد صنعت و تعدیل نیرو را چاره حل مشکلات تشخیص داده است. پیرو مشکلات حل نشده و عدم تغییر محسوس در وضعیت شرکت سرانجام روز ۱۵ مهر ماه اولین تجمع اعتراضی پرسنل کارخانه نسبت به عدم پرداخت مطالبات و همچنین رکود تولید , استارت خورد تا مجددا زنگ خطر برای بقای پیکر نیمه جان صنعت چوکا که در این سالها از تازیانه دروغ و وعده و شعار رنج برده , به صدا در اید.

چوکایی که طاغوتیان در سال ۱۳۵۲ ساختند و برخى مسئولین در سال اقتصاد مقاومتی تولید و اشتغال با اعمال سیاست های غلط بر ان تاختند تا قصه پر غصه جوانان تحصیلکرده تالش همچنان ادامه داشته باشد

از نکات جالبی که در چوکا در جریان است ( که به نظر نمیرسد مسئولان صنعت کشور بدان آگاه نباشند که اگر چنین باشد باید به درگاه خداوند شکرگزار بود که کشور در چنین سیستم مدیریتی تاکنون جان سالم به در برده است) میتوان به استمرار بر تولید در شرایط زیان با هدف فریب افکار عمومی اشاره کرد. به گفته کارشناسان صنعت چوکا, نقطه ی سر به سر درامد هزینه ( طوری که شرکت بتواند خود را از محل فروش تولید اداره کند بی انکه پولی به سهامدار بازگرداند ) در صورتیست که تولید ماهانه ۷ هزار تن کاغذ محقق گردد این در حالیست که آمار ها در مدیریت جدید چوکا از ناتوانی تولید ۲۰ هزار تن در طول یک سال اخیر حکایت دارد !

مدیریت جدید چوکا در حالی بازسازی و نوسازی و تزریق پول را به عنوان اولویت نجات چوکا در پیش گرفته است که سابقه نشان داده صنعت چوکا در برهه هایی از مدیریت خود توانسته با وجود ماشین الات فرسوده و با اتکا به متخصصین صنعت سلولزی , تولید متناسب با هزینه کارکرد خود را داشته باشد و از زیان ده بودن خارج شود

عدم اتخاذ تصمیمات درست و مستقل مبتنی بر مطالعات علمی و صنعتی توسط سهامداران و دولت مردان دولت تدبیر و امید یکی از رنج هایی است که در این سالها بر مجتمع صنایع چوب و کاغذ ایران تحمیل شده است . تصور کنید شرکت عظیمی چون چوکا با حدود هزار نفر پرسنل بیش از سه سال است که با حمایت و دستور دولت بی هیچ تولید ثروتی با صرف میلیاردها تومان جهت هزینه های جاری چون حقوق پرسنل و روشن نگاه داشتن کارخانه از جیب بیت المال ارتزاق میکند در حالی که مدیران شستا با اهمال و بی تفاوتی مسئولان استانی متاثر از دخالت های عوامل خارجی با نام نظارت هیچگاه نتوانستند در خصوص اینده چوکا اعمال مدیریت مناسبی داشته باشند که به تولید و رونق منجر شود.

وضعیت فعلی چوکا مصداق هدر رفت سرمایه ملی است که نشان از اوج بی تدبیری مدیران شستا و هلدینگ سلولزی دارد طوری که حتی رییس جمهور را هم در صحن علنی مجلس به واکنش وا داشت و در نهایت منجر به تغییر مدیریت شستا شد.

به نظر میرسد با توجه به تغییرات اساسی در شستا و تیم اقتصادی دولت علی رغم تمام تلاش ها پایان دوره مدیران مازندرانی کارخانه چوکای تالش به سر رسیده باشد و باید شاهد تحرکات جدیدی از سوی نماینده شهرستان و مدیران جدید شستا باشیم.