به بهانه مخالفت رفیعی نوده با سفر شهردار به ایتالیا

کیوان بهمنش : ضرورت ایجاد رویکرد استراتژیک در تصمیمات شورای شهر رشت :

این خبر در عین سادگی ، نشانگر یکی از عارضه های اساسی تصمیم سازی مدیریت کلان در استان گیلان است. عارضه عدم رویکرد استراتژیک در فرایند اخذ تصمیمات کلان در حوزه توسعه استان. عارضه عدم توجه به تاکتیک هایی از قبیل ماتریس SWOT  ( ماتریس فرصتها ، تهدیدها / نقاط قوت ، نقاط ضعف ) در فرایند اخذ تصمیم.

خبر مهمی که به سادگی در لابلای سایر خبرهای صد و سی و نهمین جلسه شورای اسلامی شهر رشت گم شده است و از نظر نگارنده از منظر استراتژی توسعه پایدار این شهر یکی از مهمترین موضوعاتی است که فرهیختگان و مشاورین و صاحبنظران حوزه پویاسازی اقتصاد شهر رشت نباید از این خبر مغفول گردند و بی تفاوت از کنار آن عبور نمایند.

برای درک بهتر موضوع باید کمی در تاریخ اتفاقات یک سال اخیر شهر رشت تورق نماییم.

در تاریخ یازده دسامبر ۲۰۱۵  سازمان علمی، فرهنگی و آموزشی ملل متحد (یونسکو) از پیوستن ۴۷ شهر از جمله شهرهای اصفهان و رشت به شبکه شهر های خلاق خبر داد.

انتخاب این شهرها از میان ۳۳ کشور جهان بر اساس قابلیت‌هایی در زمینه‌های صنایع دستی و هنرهای بومی، طراحی، فیلم، غذا ، ادبیات، رسانه و موسیقی صورت گرفته است که در این میان اصفهان به عنوان شهر خلاق صنایع دستی و هنرهای بومی و رشت به عنوان شهر خلاق غذا انتخاب شده اند.

شبکه شهرهای خلاق یونسکو نشان‌دهنده پتانسیل بسیار بالای فرهنگ برای تقویت توسعه پایدار است . شهرها با پیوستن به این شبکه متعهد می‌شوند که با نگرش تقویت خلاقیت و صنایع فرهنگی ، مشارکت را در زندگی فرهنگی ارتقا داده و فرهنگ را در طرح‌ها و استراتژی‌های توسعه اقتصادی و اجتماعی بگنجانند.

نکته‌ای که از منظر استراتژی توسعه پایدار ، شورامندان رشتی باید به آن توجه اساسی نمایند ، رویکرد استراتژیک به فرصتی است که به چرایی این انتخاب ، عاید شهر رشت شده است، چرا که زین پس نام رشت در سایت یونسکو قرار گرفته و هرگونه کمک و اقدامی در راستای  افزایش اطلاعات پیرامون رشت ، قطعاً می‌تواند در صنعت توریسم شهر رشت یک تحول به حساب بیاید و لذا سفر شهردار رشت به نمایشگاه بین المللی غذا و گردهمایی نوآوری و تحقیقات غذا در شهر پارما ایتالیا میتوانست گامی مهم در راستای افزایش اطلاعات پیرامون رشت به عنوان شهر خلاق خوراک محسوب شود که متاسفانه با تصمیم سازی نامناسب هیئت رییسه شورای شهر رشت این فرصت گرانبها عقیم ماند.

یقینا دوستان خوب شورای شهر رشت میدانند که نوآوری فقط ارایه یک محصول نیست. بلکه ترویج آن نیز از اهمیت بسیار گزافی برخوردار است . علمای جهانی علم برنامه ریزی استراتژیک همواره این فرمول کلیدی را برای نوآوری رهنمود مینمایند :

نوآوری= اختراع + بازارسازی و بازارداری.

به تعبیر دیگر برای ایجاد موفقیت و کسب مزیت در بازار ، علاوه بر قابلیت مهندسی و ساخت ، میبایست قابلیت عرضه و قابلیت برقراری ارتباط و متقاعد سازی را هم به طور توامان در نظر گرفت و به آن اهتمام ورزید .

اینکه دست روی دست بگذاریم و تنها دلخوش باشیم به انتخاب شهر جانمان رشت به عنوان یک شهر خلاق در خوراک شناسی ، باور کنید اتفاق خاصی در حوزه پویا سازی اقتصاد این شهر رخ نخواهد داد . اینکه از سفر شهردار شهرمان جلوگیری نماییم برای حضور در یک نمایشگاه کاملا مرتبط با یکی از فرصتهای گرانبهای این شهر ، آنهم با هزینه کشور میزبان ، نشانگر این است که عزیزان شورامند رشتی رویکرد استراتژی محور به موضوعات پویاسازی اقتصاد این شهر ندارند .

یقینا با شناختی که از  تخصص اقتصادی شهردار رشت سراغ داریم ، این سفر میتوانست به تولید محتوا و ارائه درست مزیت شهرمان در حوزه شهر خلاق خوراک شناسی  ، و بیان پتانسیل‌های رشت در این حوزه در سطح بین المللی را فراهم سازد .

در پایان با ذکر یک داستان واقعی از  نوآوری یک محصول ، ضمن تقاضا از شورامندان متخصص رشتی در بکارگیری رویکرد استراتژی محور در فرایند تصمیم سازی خویش ، از آنان به عنوان یک شهروند دلسوز توسعه پایدار شهر رشت انتظار عاجزانه داریم ، در فرایند ؛ « قابلیت مهندسی و ساخت + قابلیت عرضه + قابلیت برقراری ارتباط و متقاعدسازی » محصول نواوری رشت شهر خلاق خوراک به جد کوشا و یاور مدیریت شهری رشت باشند .

داستان « چمدان چرخدار »:

چمدان های چرخ دار را که همه ما دیده ایم. فکر می کنید فاصله زمانی بین ارایه این محصول به بازار تا استقبال خریداران چه قدر بوده است؟ بله همین چمدان های چرخداری که امروزه در تمام دنیا مورد استفاده قرار می گیرد !

تعبیه کردن چند چرخ کوچک زیر یک چمدان سنگین ایده ی پیش پا افتاده ایست و به نظر باید با استقبال فوری رو به رو شود. اما ماجرا اینطور پیش نرفته.

اولین چمدان چرخدار در سال ۱۹۷۲ ثبت اختراع و روانه بازار شد که البته هیچ کس آن را نخرید! ۱۵ سال طول کشید تا سرانجام در سال ۱۹۸۷ این نوآوری ساده، آن هم ابتدا توسط خدمه پرواز شرکت های هواپیمایی، خریداری و بعد از آن تازه کم کم با استقبال رو به رو شد.

اما چرا ایده به این خوبی اینقدر دیر رایج شد؟ خوب! در سال های ۱۹۷۰ یک «مرد واقعی» اینقدر عرضه داشت که خودش چمدانش را بلند کند و یک «بانوی واقعی» اینقدر پرستیژ داشت که برای حمل چمدانش از کارگران کمک بگیرد. این ذهنیت ممکن است اکنون مسخره به نظر برسد، اما همین مساله ساده مانع فراگیر شدن این نوآوری می شود.

گاهی اوقات یک نیاز وجود دارد، اما سبک زندگی و بینش ها مانع پذیرش یک محصول می شود.

نگاه استراتژیست به این داستان :

نوآوری فقط ارایه یک محصول نیست. بلکه ترویج آن نیز هست. این فرمول کلیدی را به خاطر بسپارید:

نوآوری= اختراع + بازارسازی و بازارداری.

بخشی از راز نوآوری های موفق در درک همین جنبه های فرهنگی و اجتماعی نهفته است پس:

موفقیت در یک بازار= قابلیت مهندسی و ساخت + قابلیت عرضه + قابلیت برقراری ارتباط و متقاعدسازی.

گیل نگاه