برزیگر رفت

اینگونه عادت کرده ایم که همواره انسان های پاک و با خلوص نیت را خانه نشین کنیم و کسانی را به مسند بنشانیم تا از نمدی کلاهی برای خویش بسازیم غافل از اینکه این کلاه مانع از سیل نمی شود و سیل خانه و کاشانه مان را با خود می برد
از صمیم قلب برای استاد بزرگوار جناب آقای پرفسور برزیگر بقای عمر و توفیق روزافزون خواستارم و این چند بیت شعر را تقدیم ایشان می کنم:
دوای درد عاشق را کسی کو سهل پندارد

ز فکر آنان که در تدبیر درمانند در مانند

چو منصور از مراد آنان که بردارند بر دارند

بدین درگاه حافظ را چو می‌خوانند می‌رانند

در این حضرت چو مشتاقان نیاز آرند ناز آرند

که با این درد اگر دربند درمانند درمانند