الگیلانو برای سکوهای خالی عضدی!

حرف تازه – دیدار سپیدرود رشت با ملوان انزلی، بدون تردید جذاب ترین و هیجان انگیزترین مسابقه مرحله یک شانزدهم نهایی جام حذفی است که البته با بی تفاوتی مسئولان، پرتماشاگرترین نخواهد شد.

به گزارش حرف تازه به نقل از “ورزش سه”، زمانی که نتایج قرعه کشی جام حذفی اعلام شد همه ی نگاه ها معطوف به رشت و الگیلانوی شمالی ها در این مرحله شد که نوید یک مسابقه ی ناب و تماشایی را برای فوتبال دوستان می داد. مسابقه ای که ریشه در پنجاه سال فوتبال گیلان دارد و از اواخر دهه ی چهل تا امروز بارها و بارها تکرار شده و هر بار جذاب تر و پرحاشیه تر از دیدار قبلی به پایان رسید.

مسابقه ای که نه به رتبه ی دو تیم مرتبط است و نه حتا سطح متفاوت لیگ ها می تواند از کیفیت این نبرد بکاهد، چرا که هیجان و حاشیه از زیرین ترین بخش های جامعه ی گیلکی شعله می گیرد و ارتفاعش تا روشنفکرترین طبقات اجتماعی بالا می رود. اینکه سپیدرود لیگ برتری است و ملوان در کمرکش انتهایی لیگ دسته اول دست و پا می زند، فقط می تواند برای غریبه ها مهم باشد و گیلک ها می دانند که نبردی که کری هایش از قهوه خانه های روستاها آغاز شده حتا پس از سوت داور هم پایان نخواهد یافت!

اما خیلی زود مشخص شد که این دیدار باید در غیاب بخش اعظمی از جاذبه های اصلی این نبرد سنتی، یعنی تماشاگران پیگیری شود، تا دوباره جامعه ی فوتبال ایران به یاد بیاورد که یکی از فوتبال خیزترین مناطق کشور فاقد یک استادیوم استاندارد و مجهز است تا بتواند یک مسابقه را به صورت آبرومندانه برگزار نماید.

ورزشگاه سردارجنگل که از ساختش بیش از دو دهه ی می گذرد و به اندازه انگشتان دو دست هم در آن مسابقات حساس برگزار نشده است به مانند استخوانی در زخم شده برای رشتی ها و نه آنقدر قدیمی است که خرابش کنند و نه به هزار دلیل حس و حالی برای حضور در آن وجود دارد و امسال هم که سپیدرود محکوم به بازی در آن شده است، همه مشغول ماست مالی هستند تا فقط ظاهرش را آرایش کنند و آن هم البته تا امروز آماده نشده است.

اینکه در سبزترین استان ایران سردار پیر را تازه به چمن مصنوعی بزک کرده اند و هیچ یک از تاسیسات بنیادی آن تجهیز و اضافه نشده است و نه راه های ارتباطی اش تعریض شده و نه امکانات رفاهی اش افزوده گشته، همه حکایت از روزهای پر دردسر برای فوتبال رشت خواهد داشت.

ورزشگاه عضدی هم که قرار است میزبان الگیلانوی امسال باشد با بیش از نیم قرن قدمت داستانی غم انگیزتر دارد. ابتدای فصل و در فاصله دو سه هفته مانده تا شروع بازی ها، آمدند و چند کمپرسور و پیکور و پتک بر سکوهای نحیف ورزشگاه کوبیدند و وقتی خیال شان راحت شد که دیگر کسی نمی تواند در مهمترین و اصلی ترین بخش ورزشگاه (سکوهای روبرویی) بنشیند، بساط شان را جمع کردند و رفتند تا سپیدرود لیگ برتر را بدون حضور مهمترین عامل موفقیتش در سه فصل اخیر آغاز کند و عملا یک دست و یک پایش را بستند و راهی مسابقاتش کردند.

حالا هم که در الگیلانو باید بخشی از همین معدود سکوهای باقی مانده را به هواداران ملوان بدهند و بخشی هم لابد به توصیه مقامات انتظامی خالی بماند تا حایلی شود بین هواداران دو تیم. تا دیداری که در در سال گذشته پذیرای بیش از بیست هزار نفر بود و هزاران نفر را پشت درهای بسته راهی منازل کرد امسال با نهایت هفت، هشت هزار نفر برگزار شود و بس!

و اینجاست که به یاد افتتاح ورزشگاه های همیشه خالی در سمنان و همدان و بجنورد و … می افتیم و سکوتی که هرگز شکسته نشد که چرا فوتبال دوستان در بزرگترین و پرجمعیت ترین شهر شمال تازه مجبور می شوند از عضدی پیر به سردارجنگل متروکه پناه ببرند!؟